Op een avond, vlak na het avondeten, sloeg Frank hard met zijn vuist op tafel.
Het maakte weinig indruk, aangezien Frank alleen aan tafel zat.
Je kon aan zijn gezicht zien dat hij dat ook doorhad.
Langzaam legde hij zijn arm weer op tafel alsof er niks gebeurd was.
Lange tijd bleef Frank zo zitten, alsof hij van binnen een zwaar gevecht leverde.
Plotseling slaakte hij een diepe zucht. Hij hief zijn hoofd weer op en keek de keuken rond.
Zijn blik viel op de raamkozijnen die nodig geschilderd moesten worden, wilden ze niet wegrotten. Daarna op het plafond waar het gisteren, toen het regende, nog lekte. Vervolgens naar de deur van de bijkeuken. Daarachter stond de wasmachine, al een paar maanden kapot.
Nogmaals hief Frank zijn vuist op, zijn mond ging open en een geluidloos woord schoot naar buiten. Een vloek of misschien gewoon het woordje Nee!
Uit beide ogen stroomden nu tranen en Frank verborg zijn hoofd in zijn handen.
Al een tijdje ben ik Frank aan het observeren. Niet zonder reden, niet om het leedvermaak als je dat soms dacht. Nee, ik ben de voogd van Frank. En hoewel Frank allang geen 18 meer is, zijn wij nog niet met elkaar klaar. Ik beheer namelijk de erfenis van Frank. Een behoorlijk bedrag, genoeg voor Frank om direct uit al zijn problemen te zijn. Ware het niet dat er aan de erfenis een opdracht verbonden zit. De moed om Nieuwe keuzes te maken. Klinkt simpel, niet waar? Maar schijn bedriegt.
Frank heeft namelijk al van alles geprobeerd. Hij heeft bijvoorbeeld economie gestudeerd, om vervolgens bij een gerenommeerd bedrijf carrière te maken. Frank dacht dat als hij eenmaal aan de top was dat hij dan nieuwe keuzes kon maken. Maar de top bleef onbereikbaar en ver weg. Altijd was er nog een baas boven baas. En na nog een aantal banen nam Frank een moedig besluit, hij nam ontslag en begon voor zichzelf. Lange dagen zat hij te studeren op veranderingsprocessen om vervolgens mensen te begeleiden bij het maken van nieuwe keuzes.
Op dit punt heb ik met Frank een flinke discussie gehad. Frank vond dat hij nu had bewezen dat hij moedig genoeg was om nieuwe keuzes te maken. Ik vond van niet. Steeds wees ik hem weer op die ene extra hoofdletter. Nieuwe keuzes Frank, het gaat over Nieuwe keuzes. Dus keuzes die nog niet eerder gemaakt zijn, door niemand niet.
Na dit gesprek wilde Frank mij niet meer zien.
Een aantal jaar heb ik Frank alleen kunnen volgen via internet en vrienden.
Maar pas hoorde ik dat het niet goed ging met Frank. Dat zijn bedrijfje failliet was. En dat Frank aan de grond zat. Zo aan de grond als aan de grond maar kan zijn.
En via via hoorde ik dat zijn oude werkgever Frank gevraagd had of hij weer voor hen wilde werken.
Vandaar dat ik nu weer hier ben, dicht bij Frank in de buurt. Om dit moment van de waarheid mee te kunnen maken. Ik sta in de tuin en binnen op tafel zie ik de brief liggen. De brief waarin staat dat Frank weer terug mag komen bij zijn oude werkgever.
Plotseling staat Frank op, hij grist wat papieren van de tafel en rommelt wat in de keuken. Dan gaat de achterdeur open en staat Frank opeens een paar meter van me vandaan in de tuin. Ik duik weg achter wat struiken, maar Frank kijkt niet op of om.
Ik zie hoe hij midden op het grasveld blijft staan. Hij pakt iets uit zijn zak, een aansteker. En even later zie ik hoe de vlammen door de papieren heen schieten.
De laatste verkoolde restjes dwarrelen langzaam naar de grond.
Neeeeeee! Neeee! Een schreeuw vult de lucht. Een schreeuw van Frank. Eindelijk.
Dan een lach. Zo’n lach die klein begint en eindigt in een enorme lachstuip.
Langzaam kom ik tussen de struiken vandaan en loop ik naar Frank toe.
We kijken elkaar aan en geven elkaar een hand terwijl Frank blijft lachen.
Even later staan we daar samen onbedaarlijk te lachen. Te lachen om wat geweest is, te lachen om een draak die uiteindelijk van lucht bleek te zijn. Te lachen om het leven, dat misschien wel helemaal nergens over gaat!
Samen gaan we die avond naar binnen. Ik blijf een week bij Frank logeren.
En in die week doen we helemaal niets, tenminste niets wat niet strikt noodzakelijk is.
En na die week overhandig ik Frank de brief, de brief met de volmacht voor de kluis.
“Het is voor jou jongen, je hebt het verdiend. Wat er vanaf nu ook uit je handen en uit je mond komt, wat voor keuzes je ook maakt, het zal nieuw zijn omdat Jij het bent.”
En hier eindigt mijn verhaal over Frank. Frank gaat nu zijn eigen weg. Zijn eigenste eigen weg.
En ik?
Ach ik ken nog genoeg jonge mensen waar ik een erfenis van beheer!